Julio del Torro: Bo jo cie kochom, Renatku

Gdy se jo fajecke ćmił o bzasku, a w niedzielo to było, tako jo pod fajecke Katalinki wynuzenia poznawałem, ze to ona by chopem być nieroz chciała, i niezgorszo jo to polubił, bo som chopem być lubia. Misiunc błyskoł, a jo cytoł dala i tu jo pacza i widza, ze pod Katalinki słowy, słowa inne wstrzunsajoncy. Dziewce jakie o okropnuściach pieruńskich pisało i mnie to okrutnie dotkło i sem był jo zasempił nielicho, tako drugo fajecko pochycił, a nawyt i kielichu ugryzł. Ale hola, hola, zara słowy kolejno widza, a tom naprwady uciesny tekst Renatku niejaku i tak ja pomyśloł, ze ten ówcesniejsy to je tyz Renatku, i ze ono tako zacepno kłamcucha, ale dziołcha chybu miło. To ja se psyznom, ze cosik jak piorun mnie czasnoł i tak się od ta pora imo.
I widza ja ze i pod Bustoska, tako i Rodolfika kwileniami w kilko dnie potym kto ze by inny, jako nie mojo Renatku woło?! I sem jo był niechybnu zakochoł, bo una tako swojsku prawi, i guwkuje jo, ze ona i mondro i zabawno, moze nie gorolko, ale tako jako swojsko konopielcasta, i ta se ja wymazył jom jako tak poznać, chocia trochu obowa zzera, cy to ino nie chop jaki psaśny. Boć co boć sonko dzisia świeci, moze to i znak jaki, ze pokaze się Renatku. A moze by tak una na redakcja@catrinas.pl co napisać zachciała? Kto jom tam wi...